Κόσμοι παλιοί και δοξασμένοι ζωντανεύουν και ανοίγουν την πραμάτεια τους.Δύο ευαίσθητοι άνθρωποι ήτανε εκεί και μάζεψαν τα στολίδια του χρόνου.Αυτά τα στολίδια τα έκαναν αίμα,για μας,και οξυγόνο.
Οι άλλοι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν.
Να κλέβουν,ας πούμε,τα όνειρα των άλλων και να τα μεταμορφώνουν σε ρουκέτες κι άλλα φοβερά όπλα.Οι ευαίσθητοι, όμως,άνθρωποι πάντα θα υπάρχουν για να αναθρέφουν πίνακες ζωγραφικής και τραγούδια.
Αύτο είναι το μόνο σίγουρο!
(Ηλίας Κατσούλης)

Η πέτρα σταυρωμένη απ' τον άνεμο
ο άνεμος, η σιγαλιά,
δεν ακούγεται τίποτα
μόνο το καρδιοχτύπι της πέτρας
κι πέτρα της καρδιάς που δουλεύεται
με το θυμό και με τον πόνο
βαριά, σιγά και σταθερά

Μπόλικη πέτρα
μπόλικη καρδιά
να χτίσουμε τις αυριανές μας φάμπρικες
τα λαϊκά μέγαρα
τα κόκκινα στάδια
και το μεγάλο μνημείο των Ηρώων της Επανάστασης

Να μην ξεχάσουμε και το μνημείο του Ντικ
ναι, ναι, του σκύλου μας του Ντικ
της ομάδας του Μούδρου
που τον σκοτώσαν οι χωροφυλάκοι
γιατί αγάπαγε πολύ τους εξόριστους

Να μην ξεχάσουμε, σύντροφοι, τον Ντικ
το φίλο μας τον Ντικ
που γαύγιζε τις νύχτες στην αυλόπορτα άντικρυ στη θάλασσα
κι αποκοιμιόταν τα χαράματα
στα γυμνά πόδια της Λευτεριάς
με τη χρυσόμυγα του αυγερινού
πάνω στο στυλωμένο αυτί του

Τώρα ο Ντικ κοιμάται στη Λήμνο
δείχνοντας πάντα το ζερβί του δόντι

Μπορεί μεθαύριο να τον ακούσουμε πάλι
να γαυγίζει χαρούμενος σε μια διαδήλωση
περνοδιαβαίνοντας κάτου απ' τις σημαίες μας
έχοντας κρεμασμένη στο ζερβί του δόντι
μια μικρή πινακίδα " κάτω οι τύραννοι"

Ήταν καλός ο Ντικ


(Γιάννης Ρίτσος-Θάνος Μικρούτσικος)

Παίδες,πρίν δεκαπέντε χρόνια με μια άλλη μουσική σάς
είχα πεί πως θα ξαγρυπνώ έξω απ' τα σπίτια σας για να μαζεύω τα όνειρά σας.Εσείς,είτε ονειρεύεστε είτε οχι,μπορείτε και ζείτε χωρίς εμένα,δεν ανήκω ούτε στη ζωή σας ούτε στα όνειρά σας.Ακόμη κουράστηκα να πλέκω μουσικές απ'τις επι8υμίες των σωμάτων σας.Προτιμώ να φύγω μακριά σας για πάντα!Ίσως συναντηθώ με μερικούς σοφούς που δεν τους ένοιωσα όταν κι εγώ ήμουν νέος.Γειά σας παίδες,γειά σας!

Μάνος Χατζιδάκις

Στο μουσείο του Μάρκου,'Ανω Σύρα

Μοναχικοί σαλτιμπάγκοι...

64 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΑΡΚΙΖΑ

Την πέτρα ρώτησα να πει τι ξέρει και αντέχει
Κι εκείνη μου ‘πε τη σιωπή για μυστικό της έχει
Το αστέρι ρώτησα μετά τι έχει μάθει ως τώρα
Τα χίλια χρόνια μ’ απαντά περνάνε σε μιαν ώρα

Και πάνω ο ήλιος μια πληγή, μια κόκκινη κηλίδα
Λάβα το φως αιμορραγεί να κάψει ό,τι είδα
Και πάνω ο ήλιος μια πληγή, μια κόκκινη κηλίδα
Λάβα το φως αιμορραγεί, να κάψει ό,τι είδα

Το χώμα ρώτησα ξανά παλιά αν ήταν σώμα
Και μου ‘πε τα ψηλά βουνά και αυτά θα γίνουν χώμα
Κι ύστερα εσένανε ρωτώ το νόημα του κόσμου
Και λες το χέρι σου κρατώ και εσύ είσαι δικός μου

Και πάνω ο ήλιος μια βροχή μια χρυσαφένια βρύση
Νερό το φως του να πνιγεί όποιος θέλει να ζήσει

Νυχτερινό

Στα σπίτια που με φύλαξαν
κανένας πια δε μένει
ξενοίκιαστα ρημάζουνε
κι από το δρόμο μοιάζουνε
κήποι παρατημένοι