Επενδύσεις, διαφημίσεις, ενοχές και ανακρίσεις
Εποχές για λεφτά, άπατος στα χαμηλά
Με θεούς φοβερούς, με θρησκείες τρομοκράτες
Με ληστές στην αυλή, αδιάφοροι, χαζοί

Κάνω πως δε ξέρω, πέφτω μες στα κύματα
Άλλοι δρόμοι μας ενώνουν, κι άλλοι στα διλήμματα

Ψευδαισθήσεις, παραισθήσεις, εντολές και αντιρρήσεις
Αλλαγές στα ψηλά, ίδια συνταγή παιδιά
Με κομμένα φτερά, με οράματα στημένα
Αφανείς οδηγούς, αδηφάγους οπαδούς

Κάνω πως δε ξέρω ...

Εισοδηματίες, κεφαλαιούχοι – επενδυτές
Αστοί με τίτλους αγυρτείας, ηθικολόγοι, υποκριτές
Μεταμφιεσμένοι παρθένες της εγκράτειας, απατεώνες
Νομοθέτες, θεατρίνοι, στρατηγοί πνιγμένοι
Στα παράσημα, στα σιρίτια, στους μεγαλόσταυρους
Κράχτες στα σκυλάδικα

Κάνω πως δε ξέρω ...

Τηλεοπτικά κόλπα με αστέρες παρουσιαστές
Στο θίασο της ακροαματικότητας
Εκλογική φάρσα με ψηφοφόρους ξύλινους
Οι υποψήφιοι αστοί ντυμένοι παλιάτσοι
Στο χορό των πολιτικών ελευθεριών
Με δάκρυα στα μάτια για τα βάσανα του κόσμου
Με πάθος για την καθαρότητα του έθνους
και την δόξα της πατρίδος

Κάνω πως δε ξέρω ...

Αυταπάτες – μεγαλεία και μια θηριώδη ανία
Μπερδεμένα μυαλά και λογαριασμοί φωτιά
Με τα χρέη ψηλά, τη ψυχή στα κόκκινα
Οι λαγοί στο σακί, δούλοι τηλεοπτικοί

Κάνω πως δε ξέρω ...

(Σωκράτης Μάλαμας)

Κολυμπάνε οι μέρες μου στη μεγάλη καθαρή θάλασσα,για να στεγνώσουν στην αγκαλιά σου ουρανε!Πάνω στα δάκρυα θα πέσουν χαμόγελα παιδιών,κάμποι από χαμόμηλα και δυόσμο θα μοσχοβολήσουν,κι εγώ θα τρέξω μαζί τους,λαμπερός και ξέγνοιαστος,θα κάνω τσουλήθρα πάνω στο μισοφέγγαρο!Εσείς από κάτω θα με χαζεύετε,θα'μαι μάγκας,θα'μαι γνήσιος,θα'μαι ΕΓΩ!Μη με ντρέπεσαι πατρίδα μου,είμαι καθαρός!Γιατί μου κρατάς κακία?Οι πόρτες και τα παράθυρα είναι ορθάνοιχτα μέσα μου.Πρέπει να βγώ,είμαι έτοιμος!Η αξιοπρέπεια κρόζει τώρα τους ανθρώπους.Οι αιώνες πληγωμένοι και ντροπιασμένοι απ'αυτούς σερνουν τον κουρασμένο εαυτό τους.Ριπές από χρώματα ειρήνης θα βάψουν τη μαυρίλα,φρεσκομπογιατισμένες βάρκες θα σεργιανίσουν στην κιθάρα μου,μελωδίες θα σηκώσουν αγκαλιά τα ολόλευκα πιάνα και θα χορέψουν μαζί τους!Πορφυρένιο χιόνι και ψαλμοί θα σκεπάσουν στέγες σπιτιών και θα προφυλάξουν τις αγνές ψυχές!'Επειτα,χωρίς βιασύνη,μέσα σε μάτια αλόγων και ελαφιών, θα κουρνιάσουν οι καλοσύνες μου,εκεί μόνο χωράνε,εδώ δε με χωράνε,ελαφίνα μου!

Πότε θ'ανθίσουνε τούτοι οι τόποι;
πότε θα'ρθούνε καινούριοι άνθρωποι
να συνοδεύσουνε τη βλακεία
στην τελευταία της κατοικία;

Υπάρχουν δύο μορφές συμπόνοιας.Η μια, μαλθακιά,συναισθηματική,που δεν είναι,στην πραγματικότητα,παρά η ανυπομονησία της καρδιάς να απαλλαγεί όσο γίνεται πιο γρήγορα απ'την επίπονη συγκίνηση που την πνίγει μπρος στον πόνο του πλα'ι'νού και που δεν είναι διόλου συμπόνοια,μα πιότερο μια ενστιχτώδικια κίνηση άμυνας της ψυχής απέναντι στα ξένα βάσανα.
Κι η άλλη,η μόνη που μετρά,η συμπόνοια η δημιουργική,η διόλου συναισθηματική,που ξέρει αυτο που θέλει κι είναι αποφασισμένη να κρατηθεί μ'επιμονή ως το υπέρτατο όριο της ανθρώπινης δύναμης!

(Στέφαν Τσβάιχ)