Αντίο ,Έλλη!

" Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος .Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός.Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα ,αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου ... " Μπέρτολ Μπρεχτ

Βασίλη,πού είσαι...

Ξεγέλασες τους ουρανούς με ξόρκια μαύρη φλόγα
πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν’ ανατραπεί
Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια
τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή

Πενθούσες με τους έρωτες γυμνός και μεθυσμένος
γιατί με τους αθάνατους είχες λογαριασμούς
Τις άριες μιας όπερας τραύλιζες νικημένος
μιας επαρχίας μαθητής μπροστά σε δυο χρησμούς

Τι ζήλεψες τι τα ‘θελες τα ένδοξα Παρίσια
έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές
Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια
και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές

Και μια βραδιά που ντύθηκες ο Άμλετ της Σελήνης
έσβησες μ’ ένα φύσημα τα φώτα της σκηνής
Και μονολόγους άρχισες κι αινίγματα να λύνεις
μιας τέχνης και μιας εποχής παλιάς και σκοτεινής

Στο Γιώργο Χειμωνά,Μάνος Ελευθερίου

Καλό ταξίδι,Ευγένιε :)

Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά, μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα - αλλά κι εγώ ποιος ήμουν; Ένας πρίγκηπας του τίποτα,ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα κι έτρεχα να τη σώσω.Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό, είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.

Τάσος Λειβαδίτης

Η ζωή δεν είναι ποτέ ούτε τόσο όμορφη ούτε τόσο άσχημη όσο τη φανταζόμαστε.Είναι όμως το μόνο που έχουμε!

(Μαργαρίτα Καραπάνου)

Μαυροντυμένοι απόψε φίλοι ωχροί
ελάτε στο δικό μου περιβόλι
μ' ένα παλμό το βράδυ το βαρύ
για να το ζήσουμε όλοι

Τ' αστέρια τρεμουλιάζουνε καθώς το μάτι ανοιγοκλείνει προτού δακρύσει
ο κόσμος των δενδρώνε ρεύει ορθός, κλαίει παρακάτου η βρύση
Από τα σπίτια που 'ναι σαν βουβά κι ας μίλησαν τη γλώσσα του θανάτου
με φρίκη το φεγγάρι αποτραβά τ' ασημοδάχτυλά του

Είναι το βράδυ απόψε θλιβερό
και 'μείς θα το γλεντήσουμε το βράδυ
όσοι έχουμε το μάτι μας υγρό
και μέσα μας τον Άδη


Οι πάγκοι μας προσμένουν κι όταν βγει το πρώτο ρόδο στ' ουρανού την άκρή
όταν θα σκύψει απάνου μας η αυγή στο μαύρο μας το δάκρυ
θα καθρεφτίσει τ' απαλό το φως γιομάτοι δέος ορθοί θα σηκωθούμε
τον πόνο του θα πει κάθε αδερφός κι όλοι σκυφτοί θ' ακούμε

Κι όπως θα λέω για κάτι ωραίο και αυρό
που σκυθρωποί το τριγυρίζουν πόθοι
τη λέξη τη λυπητερή θα βρω που ακόμα δεν ειπώθη

(Κώστας Καρυωτάκης)

Στον κήπο απόψε μου μιλεί μια νέα μελαγχολία
Βυθίζει κάποια μυγδαλιά το ανθοχαμόγελό της
στου βάλτου το θολό νερό και η θύμηση της νιότης
σαλεύει τόσο θλιβερά την άρρωστη ακακία

Εξύπνησε μια κρύα πνοή μες στη σπασμένη σέρα
όπου τα ρόδα είναι νεκρά και κάσα η κάθε γάστρα
Το κυπαρίσσι, ατέλειωτο σα βάσανο προς τ' άστρα
σηκώνει τη μαυρίλα του, διψώντας τον αέρα

Και πάνε, πένθιμη πομπή λες, της δεντροστοιχίας
οι πιπεριές και σέρνονται τα πράσινα μαλλιά τους
Οι δυο πλατάνιες ύψωσαν μες στην απελπισιά τους
τα χέρια. Κι είναι ο κήπος μας κήπος μελαγχολίας
(Κώστας Καρυωτάκης)

Το Corinthia σάλπαρε και το Apollonia
κι η βάρδια σου τελείωσε μια νύχτα του Φλεβάρη
Πάρε μαζί σου στα φρικτά του Άδη τελωνεία
του μαραμπού το γρύλισμα λαθραίο μες στ’ αμπάρι

Οι ζωγραφιές στο στήθος σου σαν φάρος θα φωτίζουν
όσους δεν αξιώθηκαν να 'χουν ένα τραβέρσο
Και στην στεριά παντοτινά μένουνε και σαπίζουν
ένα χωράφι σκάβοντας που μένει πάντα χέρσο

Με το μαρκόνι σου ‘στειλα ένα στερνό ραπόρτο
να μάθεις πως βουλιάζουμε σ’ αυτήν εδώ τη ζήση
Ένα παράξενο μασάει ο κόσμος τώρα χόρτο
όμως δεν μοιάζει με κοκό ούτε και με χασίσι


(Για το Νίκο Καββαδία)

Επενδύσεις, διαφημίσεις, ενοχές και ανακρίσεις
Εποχές για λεφτά, άπατος στα χαμηλά
Με θεούς φοβερούς, με θρησκείες τρομοκράτες
Με ληστές στην αυλή, αδιάφοροι, χαζοί

Κάνω πως δε ξέρω, πέφτω μες στα κύματα
Άλλοι δρόμοι μας ενώνουν, κι άλλοι στα διλήμματα

Ψευδαισθήσεις, παραισθήσεις, εντολές και αντιρρήσεις
Αλλαγές στα ψηλά, ίδια συνταγή παιδιά
Με κομμένα φτερά, με οράματα στημένα
Αφανείς οδηγούς, αδηφάγους οπαδούς

Κάνω πως δε ξέρω ...

Εισοδηματίες, κεφαλαιούχοι – επενδυτές
Αστοί με τίτλους αγυρτείας, ηθικολόγοι, υποκριτές
Μεταμφιεσμένοι παρθένες της εγκράτειας, απατεώνες
Νομοθέτες, θεατρίνοι, στρατηγοί πνιγμένοι
Στα παράσημα, στα σιρίτια, στους μεγαλόσταυρους
Κράχτες στα σκυλάδικα

Κάνω πως δε ξέρω ...

Τηλεοπτικά κόλπα με αστέρες παρουσιαστές
Στο θίασο της ακροαματικότητας
Εκλογική φάρσα με ψηφοφόρους ξύλινους
Οι υποψήφιοι αστοί ντυμένοι παλιάτσοι
Στο χορό των πολιτικών ελευθεριών
Με δάκρυα στα μάτια για τα βάσανα του κόσμου
Με πάθος για την καθαρότητα του έθνους
και την δόξα της πατρίδος

Κάνω πως δε ξέρω ...

Αυταπάτες – μεγαλεία και μια θηριώδη ανία
Μπερδεμένα μυαλά και λογαριασμοί φωτιά
Με τα χρέη ψηλά, τη ψυχή στα κόκκινα
Οι λαγοί στο σακί, δούλοι τηλεοπτικοί

Κάνω πως δε ξέρω ...

(Σωκράτης Μάλαμας)

Κολυμπάνε οι μέρες μου στη μεγάλη καθαρή θάλασσα,για να στεγνώσουν στην αγκαλιά σου ουρανε!Πάνω στα δάκρυα θα πέσουν χαμόγελα παιδιών,κάμποι από χαμόμηλα και δυόσμο θα μοσχοβολήσουν,κι εγώ θα τρέξω μαζί τους,λαμπερός και ξέγνοιαστος,θα κάνω τσουλήθρα πάνω στο μισοφέγγαρο!Εσείς από κάτω θα με χαζεύετε,θα'μαι μάγκας,θα'μαι γνήσιος,θα'μαι ΕΓΩ!Μη με ντρέπεσαι πατρίδα μου,είμαι καθαρός!Γιατί μου κρατάς κακία?Οι πόρτες και τα παράθυρα είναι ορθάνοιχτα μέσα μου.Πρέπει να βγώ,είμαι έτοιμος!Η αξιοπρέπεια κρόζει τώρα τους ανθρώπους.Οι αιώνες πληγωμένοι και ντροπιασμένοι απ'αυτούς σερνουν τον κουρασμένο εαυτό τους.Ριπές από χρώματα ειρήνης θα βάψουν τη μαυρίλα,φρεσκομπογιατισμένες βάρκες θα σεργιανίσουν στην κιθάρα μου,μελωδίες θα σηκώσουν αγκαλιά τα ολόλευκα πιάνα και θα χορέψουν μαζί τους!Πορφυρένιο χιόνι και ψαλμοί θα σκεπάσουν στέγες σπιτιών και θα προφυλάξουν τις αγνές ψυχές!'Επειτα,χωρίς βιασύνη,μέσα σε μάτια αλόγων και ελαφιών, θα κουρνιάσουν οι καλοσύνες μου,εκεί μόνο χωράνε,εδώ δε με χωράνε,ελαφίνα μου!

Πότε θ'ανθίσουνε τούτοι οι τόποι;
πότε θα'ρθούνε καινούριοι άνθρωποι
να συνοδεύσουνε τη βλακεία
στην τελευταία της κατοικία;

Υπάρχουν δύο μορφές συμπόνοιας.Η μια, μαλθακιά,συναισθηματική,που δεν είναι,στην πραγματικότητα,παρά η ανυπομονησία της καρδιάς να απαλλαγεί όσο γίνεται πιο γρήγορα απ'την επίπονη συγκίνηση που την πνίγει μπρος στον πόνο του πλα'ι'νού και που δεν είναι διόλου συμπόνοια,μα πιότερο μια ενστιχτώδικια κίνηση άμυνας της ψυχής απέναντι στα ξένα βάσανα.
Κι η άλλη,η μόνη που μετρά,η συμπόνοια η δημιουργική,η διόλου συναισθηματική,που ξέρει αυτο που θέλει κι είναι αποφασισμένη να κρατηθεί μ'επιμονή ως το υπέρτατο όριο της ανθρώπινης δύναμης!

(Στέφαν Τσβάιχ)

Κόσμοι παλιοί και δοξασμένοι ζωντανεύουν και ανοίγουν την πραμάτεια τους.Δύο ευαίσθητοι άνθρωποι ήτανε εκεί και μάζεψαν τα στολίδια του χρόνου.Αυτά τα στολίδια τα έκαναν αίμα,για μας,και οξυγόνο.
Οι άλλοι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν.
Να κλέβουν,ας πούμε,τα όνειρα των άλλων και να τα μεταμορφώνουν σε ρουκέτες κι άλλα φοβερά όπλα.Οι ευαίσθητοι, όμως,άνθρωποι πάντα θα υπάρχουν για να αναθρέφουν πίνακες ζωγραφικής και τραγούδια.
Αύτο είναι το μόνο σίγουρο!
(Ηλίας Κατσούλης)

Η πέτρα σταυρωμένη απ' τον άνεμο
ο άνεμος, η σιγαλιά,
δεν ακούγεται τίποτα
μόνο το καρδιοχτύπι της πέτρας
κι πέτρα της καρδιάς που δουλεύεται
με το θυμό και με τον πόνο
βαριά, σιγά και σταθερά

Μπόλικη πέτρα
μπόλικη καρδιά
να χτίσουμε τις αυριανές μας φάμπρικες
τα λαϊκά μέγαρα
τα κόκκινα στάδια
και το μεγάλο μνημείο των Ηρώων της Επανάστασης

Να μην ξεχάσουμε και το μνημείο του Ντικ
ναι, ναι, του σκύλου μας του Ντικ
της ομάδας του Μούδρου
που τον σκοτώσαν οι χωροφυλάκοι
γιατί αγάπαγε πολύ τους εξόριστους

Να μην ξεχάσουμε, σύντροφοι, τον Ντικ
το φίλο μας τον Ντικ
που γαύγιζε τις νύχτες στην αυλόπορτα άντικρυ στη θάλασσα
κι αποκοιμιόταν τα χαράματα
στα γυμνά πόδια της Λευτεριάς
με τη χρυσόμυγα του αυγερινού
πάνω στο στυλωμένο αυτί του

Τώρα ο Ντικ κοιμάται στη Λήμνο
δείχνοντας πάντα το ζερβί του δόντι

Μπορεί μεθαύριο να τον ακούσουμε πάλι
να γαυγίζει χαρούμενος σε μια διαδήλωση
περνοδιαβαίνοντας κάτου απ' τις σημαίες μας
έχοντας κρεμασμένη στο ζερβί του δόντι
μια μικρή πινακίδα " κάτω οι τύραννοι"

Ήταν καλός ο Ντικ


(Γιάννης Ρίτσος-Θάνος Μικρούτσικος)

Παίδες,πρίν δεκαπέντε χρόνια με μια άλλη μουσική σάς
είχα πεί πως θα ξαγρυπνώ έξω απ' τα σπίτια σας για να μαζεύω τα όνειρά σας.Εσείς,είτε ονειρεύεστε είτε οχι,μπορείτε και ζείτε χωρίς εμένα,δεν ανήκω ούτε στη ζωή σας ούτε στα όνειρά σας.Ακόμη κουράστηκα να πλέκω μουσικές απ'τις επι8υμίες των σωμάτων σας.Προτιμώ να φύγω μακριά σας για πάντα!Ίσως συναντηθώ με μερικούς σοφούς που δεν τους ένοιωσα όταν κι εγώ ήμουν νέος.Γειά σας παίδες,γειά σας!

Μάνος Χατζιδάκις

Στο μουσείο του Μάρκου,'Ανω Σύρα

Μοναχικοί σαλτιμπάγκοι...

64 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΑΡΚΙΖΑ

Την πέτρα ρώτησα να πει τι ξέρει και αντέχει
Κι εκείνη μου ‘πε τη σιωπή για μυστικό της έχει
Το αστέρι ρώτησα μετά τι έχει μάθει ως τώρα
Τα χίλια χρόνια μ’ απαντά περνάνε σε μιαν ώρα

Και πάνω ο ήλιος μια πληγή, μια κόκκινη κηλίδα
Λάβα το φως αιμορραγεί να κάψει ό,τι είδα
Και πάνω ο ήλιος μια πληγή, μια κόκκινη κηλίδα
Λάβα το φως αιμορραγεί, να κάψει ό,τι είδα

Το χώμα ρώτησα ξανά παλιά αν ήταν σώμα
Και μου ‘πε τα ψηλά βουνά και αυτά θα γίνουν χώμα
Κι ύστερα εσένανε ρωτώ το νόημα του κόσμου
Και λες το χέρι σου κρατώ και εσύ είσαι δικός μου

Και πάνω ο ήλιος μια βροχή μια χρυσαφένια βρύση
Νερό το φως του να πνιγεί όποιος θέλει να ζήσει

Νυχτερινό

Στα σπίτια που με φύλαξαν
κανένας πια δε μένει
ξενοίκιαστα ρημάζουνε
κι από το δρόμο μοιάζουνε
κήποι παρατημένοι

Lezioni di piano

Land and Freedom!!