Lezioni di piano

Land and Freedom!!

Ο ήλιος φέρνει συμφορές και το φεγγάρι πόνους
και σέρνομαι στις ερημιές και τρέχω μες τα βράχια
Ποιος είδε την αγάπη μου με τα θλιμμένα μάτια

Τις νύχτες παίρνω μοναχός βαριά τα βήματά μου
κι όλο ρωτάω τα βουνά και τα βαθιά σκοτάδια,
ποιος είδε την αγάπη μου με τα θλιμμένα μάτια

(Γιώργος Ζωγράφος)

Ο Βαγγέλης,απίστευτος!!!

ΛΩΡΙΔΑ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ ...

Αυτός είναι ο πολιτισμός σας, ΤΟΜΑΡΙΑ!!!!!

ΝΤΡΟΠΗΗΗΗΗΗΗ!!!!!!!!!!!!!!

Ονείρατα στον ύπνο μου μαυροφτερουγιασμένα
Σαν περιστέρι στη σπηλιά μ’ ετάραξαν για σένα

Κίνδυνο, μαύρο σύγνεφο, οι μάγισσες μου λένε
Τ’ αηδόνια αυτά που κελαηδούν μου φαίνεται να κλαίνε

(Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης)

Ο καβαλάρης τ' άλογο το 'χε μες στην καρδιά του
Πού να 'βρει φίλο πιο καλό να λέει τα μυστικά του
Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι
στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι

Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο
κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ' τον ίσκιο
Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω
αστρίτης στραβογάμησε και δίνει δαγκωσιά του

Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες
ο καβαλάρης το θρηνεί, χαϊδεύει τους λαγώνες
«Σύντροφε που ξανοίγεσαι, πού χάνεσαι και φεύγεις
Ας δώσουμε όρκο. Με καιρούς θα σ' εύρω ή θα μ' εύρεις »

Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, την πόρτα ανοίγει
καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει
Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν
το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ' αφήσαν

Περνούσε κι ένας μάστορας που 'μαθε στην Κρεμόνα
να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια
Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια
την πήρε κι έφτιαξε μ' αυτή δοξάρια ένα κι ένα

Δυο μήνες έκανε ο νιος ν' ανοίξει παραθύρι
Την Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο παραθύρι
Εκεί 'ταν λαουτιέρηδες που θέλαν παρακάλια
ήταν κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια

«Γεια και χαρά στον βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω
Θέλω ν' ακούσω απ' τα καλά μήπως και ξαλαφρώσω»
Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι
ταιριάζει στο σαγόνι του, τ' όργανο με καμάρι

Και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω
τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο
Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει
ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει

(Θανάσης Παπακωνσταντίνου)

Άραγε να 'μαι κάποιος άλλος
που προσπαθεί να ονειρευτεί
τα γυαλισμένα όνειρα μας
στο δρόμο ανάποδη στροφή

Μες το κενό και μες τη ζάλη
έστησε ο πόνος μαγαζί
και ποιος μπορεί να ανασάνει
όταν στο ψέμα του κρυφτεί

Καίνε τα χρόνια, καίν οι μέρες
με μια πληγή που αιμορραγεί
κι αν περισσέψαν οι φοβέρες
είναι σκληρή ανταμοιβή

Δε σε φοβάμαι ότι κι αν γίνει
τι κι αν το σύμπαν γκρεμιστεί
μες τη ψυχή μου θα ‘χει μείνει
κάποια αυτόφωτη στιγμή

Μέσα μου υπάρχει το ταξίδι
βαθιά φωλιάζει στη καρδιά
έγινα στο καιρό παιχνίδι
να με χαλάνε τα παιδιά

Με τα λεφτά δε γίνονται όλα
κι αν βάλεις ψεύτικα φτερά
δε θα μπορείς να τα σηκώσεις
για να πετάξεις φουκαρά

Απόψε πες μου την αλήθεια
το τι θα γίνω μη σκεφτείς
κι αν ήταν όλα παραμύθια
τότε να πα' να γαμηθείς

(Δημήτρης Ζερβουδάκης)

Όσοι μείναν παιδιά - έχουν άσπρα μαλλιά
ανταμώνουν ακόμη
και κοιτούν στα κλεφτά - σ’ αδειανά σινεμά
τη ζωή στην οθόνη

Όσοι μείναν παιδιά κι έχουν άσπρα μαλλιά
θα βρεθούμε για πάντα
στον εξώστη ψηλά και θα παίζει ξανά
η δικιά μας η μπάντα

Όσοι μείναν παιδιά, έχουν άσπρα μαλλιά
ραντεβού στην αλάνα
η ομάδα του χθες με καινούργιες στολές
σε μια μπάλα ουράνια

Όσοι μείναν κι έχουν άσπρα μαλλιά
δεν τους σώσαν τα λόγια
και γυρνούν στα παλιά, στης σιωπής τα σκαλιά
σε μπιλιάρδα υπόγεια


Όσοι μείναν παιδιά κι έχουν άσπρα μαλλιά
τώρα ζουν παρά φύση
μα ένα πάρτι μισό με βερμούτ και γλυκό
έχουν πίσω αφήσει(Παντελής Θαλασσινός)

Η κούνια μου ακουμπούσε στη βιβλιοθήκη,όπου μυθιστόρημα,επιστήμη,μυθολογία,τα πάντα,η λατινική τέφρα και η ελληνική σκόνη ανακατεύονταν.Δεν ήμουν μεγαλύτερος απο ένα βιβλίο.Δύο φωνές μού μιλούσαν.Η πρώτη.ύπουλη και σταθερή,έλεγε:Η Γη είναι ένα γλύκισμα ωραίο,μπορώ -κι η ευχαρίστηση σου θα'ναι τότε χωρίς τέλος-να σου δώσω μια όρεξη παρόμοια μεγάλη.Και η δεύτερη:Έλα!Ω,έλα στο ταξίδι των ονείρων,πέρα από το δυνατό,πέρα από το γνωρισμένο!Και η φωνή αυτή τραγουδούσε όπως ο άνεμος στις ακρογυαλιές,φάντασμα που κλαυθμυρίζει και κανείς δε ξέρει από που ήρθε,που χαϊδεύει τ'αυτί κι όμως το τρομάζει.Σου απάντησα:Ναί,γλυκιά φωνή!Από τότε κρατάει αυτό που μπορεί,αλίμονο,να ειπωθεί πληγή μου και πεπρωμένο μου.Πίσω απ'τις σκηνοθεσίες,στο μελανότερο της αβύσσου,βλέπω καθαρά κόσμους παράξενους και θύμα εκστατικό της οξυδέρκειάς μου,σέρνω φίδια που μου δαγκάνουν τα πόδια.Κι από κείνον τον καιρό αγαπώ τόσο τρυφερά,καθώς οι προφήτες την έρημο και την θάλασσα,γελώ στα πένθη και κλαίω στις γιορτές,βρίσκω μια γεύση γλυκιά στο πιο πικρό κρασί,νομίζω για ψέματα τις αλήθειες,πολλές φορές,και με τα μάτια στον ουρανό πέφτω σε γκρεμούς!Αλλά η Φωνή με παρηγορεί και λέει:Κράτησε τα όνειρά σου,οι συνετοί δεν έχουν έτσι ωραία σαν τους τρελούς!

(Charles Baudelaire)

No Pasaran!

Τους προβολείς στήσε
άπλετο φως στη ράμπα να πέφτει

Η δράση να κυλάει
να παρασέρνεται στη δίνη

Η τέχνη δεν πρέπει ν’ αντανακλά
σαν τον καθρέφτη
μα σαν φακός να μεγεθύνεi!

(Βλαδιμήρ Μαγιακόφσκι)

Ο λατρεμένος Μάνος Λοϊζος...

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ,ΜΑΡΙΑ...

«Η γη τελειώνει για μας,μας σπρώχνει στο τελευταίο μονοπάτι και θρυμματίζουμε τα μέλη μας για να χωρέσουμε σε αυτό.Πού θα πάμε μετά τα τελευταία σύνορα;Πού θα πετάξουν τα πουλιά μετά τον τελευταίο ουρανό;»Μαχμούντ Νταργουίς, Παλαιστίνιος ποιητής

Στη ΓΑΖΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΑΜΑΧΟΥΣ -- ΒΟΜΒΑΡΔΙΖΟΥΝ ΣΤΟ ΨΑΧΝΟ ΜΕ ΝΑΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ ΜΗΝ ΑΚΟΥΤΕ ΤΑ ΜΜΕ

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχθηκα την ήττα
Έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες
Μιλάτε
δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους
Το πανικό που στραγγαλίζει τη καρδιά σας σα σημαία
καρφώσατε σ' εξώστες
με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
η πρόγνωσή σας ασφαλής
-Θα πέσει η πόλις
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχθηκα την ήττα
Έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες
Μιλάτε...(Μανώλης Αναγνωστάκης)

Στήνουμε θέατρα και τα χαλούμε
όπου βρεθούμε κι όπου σταθούμε
στήνουμε θέατρα και σκηνικά
αλλά η μοίρα μας πάντα νικά
Και τα σαρώνει και μας σαρώνει
τους θεατρίνους, το θεατρώνη
υποβολέα και μουσικούς
στους πέντε ανέμους τους βιαστικούς

Σάρκες, λινάτσες, πέπλα, στολίδια
στίχους, συστήματα και τα φτιασίδια
φτερά και πούπουλα και τις κραυγές
κι τα λιογέρματα και τις χαρές
ριγμένα ανάκατα μαζί μ' εμάς
πες μου πού πάμε πες μου πού πας
Κοίτα τα νεύρα μας γυμνά στο δέρμα
σαν τις λουρίδες ονάγρου ή ζέβρα

Γυμνά κι ανάερα, στεγνά στην κάψα
πότε μας γέννησαν πότε μας θάψαν
Και τεντωμένα σαν τις χορδές
κάποιας κιθάρας. Ξύπνα και δες

και την καρδιά μας σαν το σφουγγάρι
στο δρόμο σέρνεται και στο παζάρι
πίνει το αίμα και τη χολή
και του τετράρχη και του ληστή (Γιώργος Σεφέρης,Θεατρίνοι)