Η ζωή δεν είναι ποτέ ούτε τόσο όμορφη ούτε τόσο άσχημη όσο τη φανταζόμαστε.Είναι όμως το μόνο που έχουμε!

(Μαργαρίτα Καραπάνου)

Μαυροντυμένοι απόψε φίλοι ωχροί
ελάτε στο δικό μου περιβόλι
μ' ένα παλμό το βράδυ το βαρύ
για να το ζήσουμε όλοι

Τ' αστέρια τρεμουλιάζουνε καθώς το μάτι ανοιγοκλείνει προτού δακρύσει
ο κόσμος των δενδρώνε ρεύει ορθός, κλαίει παρακάτου η βρύση
Από τα σπίτια που 'ναι σαν βουβά κι ας μίλησαν τη γλώσσα του θανάτου
με φρίκη το φεγγάρι αποτραβά τ' ασημοδάχτυλά του

Είναι το βράδυ απόψε θλιβερό
και 'μείς θα το γλεντήσουμε το βράδυ
όσοι έχουμε το μάτι μας υγρό
και μέσα μας τον Άδη


Οι πάγκοι μας προσμένουν κι όταν βγει το πρώτο ρόδο στ' ουρανού την άκρή
όταν θα σκύψει απάνου μας η αυγή στο μαύρο μας το δάκρυ
θα καθρεφτίσει τ' απαλό το φως γιομάτοι δέος ορθοί θα σηκωθούμε
τον πόνο του θα πει κάθε αδερφός κι όλοι σκυφτοί θ' ακούμε

Κι όπως θα λέω για κάτι ωραίο και αυρό
που σκυθρωποί το τριγυρίζουν πόθοι
τη λέξη τη λυπητερή θα βρω που ακόμα δεν ειπώθη

(Κώστας Καρυωτάκης)

Στον κήπο απόψε μου μιλεί μια νέα μελαγχολία
Βυθίζει κάποια μυγδαλιά το ανθοχαμόγελό της
στου βάλτου το θολό νερό και η θύμηση της νιότης
σαλεύει τόσο θλιβερά την άρρωστη ακακία

Εξύπνησε μια κρύα πνοή μες στη σπασμένη σέρα
όπου τα ρόδα είναι νεκρά και κάσα η κάθε γάστρα
Το κυπαρίσσι, ατέλειωτο σα βάσανο προς τ' άστρα
σηκώνει τη μαυρίλα του, διψώντας τον αέρα

Και πάνε, πένθιμη πομπή λες, της δεντροστοιχίας
οι πιπεριές και σέρνονται τα πράσινα μαλλιά τους
Οι δυο πλατάνιες ύψωσαν μες στην απελπισιά τους
τα χέρια. Κι είναι ο κήπος μας κήπος μελαγχολίας
(Κώστας Καρυωτάκης)

Το Corinthia σάλπαρε και το Apollonia
κι η βάρδια σου τελείωσε μια νύχτα του Φλεβάρη
Πάρε μαζί σου στα φρικτά του Άδη τελωνεία
του μαραμπού το γρύλισμα λαθραίο μες στ’ αμπάρι

Οι ζωγραφιές στο στήθος σου σαν φάρος θα φωτίζουν
όσους δεν αξιώθηκαν να 'χουν ένα τραβέρσο
Και στην στεριά παντοτινά μένουνε και σαπίζουν
ένα χωράφι σκάβοντας που μένει πάντα χέρσο

Με το μαρκόνι σου ‘στειλα ένα στερνό ραπόρτο
να μάθεις πως βουλιάζουμε σ’ αυτήν εδώ τη ζήση
Ένα παράξενο μασάει ο κόσμος τώρα χόρτο
όμως δεν μοιάζει με κοκό ούτε και με χασίσι


(Για το Νίκο Καββαδία)