Το Corinthia σάλπαρε και το Apollonia
κι η βάρδια σου τελείωσε μια νύχτα του Φλεβάρη
Πάρε μαζί σου στα φρικτά του Άδη τελωνεία
του μαραμπού το γρύλισμα λαθραίο μες στ’ αμπάρι

Οι ζωγραφιές στο στήθος σου σαν φάρος θα φωτίζουν
όσους δεν αξιώθηκαν να 'χουν ένα τραβέρσο
Και στην στεριά παντοτινά μένουνε και σαπίζουν
ένα χωράφι σκάβοντας που μένει πάντα χέρσο

Με το μαρκόνι σου ‘στειλα ένα στερνό ραπόρτο
να μάθεις πως βουλιάζουμε σ’ αυτήν εδώ τη ζήση
Ένα παράξενο μασάει ο κόσμος τώρα χόρτο
όμως δεν μοιάζει με κοκό ούτε και με χασίσι


(Για το Νίκο Καββαδία)