Υπάρχουν δύο μορφές συμπόνοιας.Η μια, μαλθακιά,συναισθηματική,που δεν είναι,στην πραγματικότητα,παρά η ανυπομονησία της καρδιάς να απαλλαγεί όσο γίνεται πιο γρήγορα απ'την επίπονη συγκίνηση που την πνίγει μπρος στον πόνο του πλα'ι'νού και που δεν είναι διόλου συμπόνοια,μα πιότερο μια ενστιχτώδικια κίνηση άμυνας της ψυχής απέναντι στα ξένα βάσανα.
Κι η άλλη,η μόνη που μετρά,η συμπόνοια η δημιουργική,η διόλου συναισθηματική,που ξέρει αυτο που θέλει κι είναι αποφασισμένη να κρατηθεί μ'επιμονή ως το υπέρτατο όριο της ανθρώπινης δύναμης!

(Στέφαν Τσβάιχ)