Σωθήκανε τα ψέματα κατάρευσαν οι μύθοι
τώρα σχεδόν αμήχανα κοιτάζω τον καιρό τις διαδρομές που κάναμε τις κάναμε στην τύχη
μικρό καράβι χάρτινο βουλιάζει στο νερό
τις διαδρομές που κάναμε τις κάναμε στην τύχη
μικρό καράβι χάρτινο βουλιάζει στο νερό


Τα οράματα μας άφησαν σαν άστατη ερωμένη
λάθος στο λάθος κύλησε του μύθου η τροχιά
περίλυποι αθροιζόμαστε του ονείρου οι χαμένοι
και μας κυκλώνει του άγνωστου μια θάλασσα πλατιά

Ενοικιαστές αυθαιρέτων κάστρων ερειπωμένων
ενός ονείρου φθίνοντος παράλογοι εραστές
ποιος είπε τάχα πονηρά νικά ο επιμένων
νικά εκείνος που πουλά επικερδώς το χθες

Μέσα σε γήπεδο βαρύ στου σχετικού τη λάσπη
σύραμε και κυλήσαμε ιδέες κι εμμονές
σ' αυτά που αγαπήσαμε μια μαύρη τρύπα χάσκει
ο Θούριος που αρχίσαμε μας βγήκε αμανές (Νικος Αρμπελιάς)