Πέρασαν οι μέρες χωρίς να'χει συμβεί τίποτα το ιδιαίτερο,ξέρεις πώς ειναι...Ίσως είσαι ο μόνος που ξέρεις.Θαρρείς πως πάγωσε ο χρόνοςαπό τη μέρα που έφυγες.Περπατώντας τα γνώριμα σοκάκια,με τους θλιμμένους ήχους,τις μυρουδιές που βγαίνουν απ'τα χαμόσπιτα,τις απλωμένες μπουγάδες,ολα έχουν κατι να σε 8υμίζουν,ένας Παύλος ζωγραφισμένος στον ουρανο να κάνει γκριμάτσες που άλλωτε να δεις με τσάτιζαν,μα τώρα πόσο μου'χουν λείψει...Και τις μελανές Κυριακές,το τραντζιστοράκι να μουρμουριζει στο γλυκο έγχορδο όργανο τις αγαπημένες μελωδίες,και στις σκέψεις όλα τα λόγια,όλες τις χαρές και τα μαλώματά μας,μα και το αχλύ που εμεινε από την ευωδιά του κρασιου.Όλα αυτά και άλλα πολλά,πού να τα συλλογιέμαι τώρα...Κι αν της Αθήνας το τομάρι,με βία πέσει πάνω σου,ξέρω οτι στα στήθη σου φυλάς ένα μαργαριτάρι που δεν μπορεί τίποτε να το φθείρει.Στην υγειά σου αιμοποιτε μου,ακόμα κι αν δεν αγγίξαμε το όνειρο ,παραμείναμε ένα ελπιδοφόρο χαμόγελο στο πρόσωπο του χρόνου,που μες το μπλάβο της μοναξιάς κάνει την πιο όμορφη αντίθεση! (Σ.Μ.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου