Όπως όλα τα μεγάλα πνεύματα,χερ φον Γκαίτε,έχετε γνωρίσει το αίνιγμα,έχετε νοιώσει το ανέλπιδο της ανθρώπινης ζωής με τις στιγμές εκείνες τις υπερβατικές που ξαναβυθίζονται,όμως,μέσα στην αθλιότητα και το ανέφικτο να φτάσει κανείς σε ένα κορύφωμα του αισθήματος,αν δεν το πληρώσει με το μακρόχρονο σκλάβωμα στον κύκλο της καθημερινής ρουτίνας.Ακόμα,εκείνη την άσβεστη λαχτάρα για το βασίλειο του πνεύματος,που βρίσκεται σε αέναο και θανάσιμο πόλεμο με την εξίσου άσβεστη και ιερή αγάπη για τη χαμένη αθωότητα.Εκείνη την τρομαχτική αιώρηση στο κενό και την αβεβαιότητα,εκείνη την καταδίκη στο εφήμερο και το διαβατικό που δεν μπορεί ποτέ να έχει αξία και εγκυρότητα,που παραμένει πάντα ένας ερασιτεχνικός πειραματισμός,κοντολογίς στην απόλυτη έλλειψη σκοπού που εχει καταδικαστεί ο άνθρωπος,σε μια απόγνωση που τον κατατρώει και τον φθείρει.Τα έχετε γνωρίσει όλα αυτά,ναι,κι έχετε πει και γράψει για αυτά ξανά και ξανά.Κι ωστόσο αφιερώσατε όλη σας τη ζωή κηρύσσοντας το αντί8ετο,εκφράζοντας πίστη και αισιοδοξία και σπέρνοντας μπροστά σας και μπροστά στους άλλους τη ψευδαίσθηση πως οι πνευματικοί μας αγώνες έχουν νόημα και διάρκεια.Τ'αυτιά σας στάθηκαν κουφά σ'εκείνους που έσκαψαν στα βάθη και φιμώσατε τις φωνές που έλεγαν την αλήθεια της απόγνωσης και το κάνατε όχι μονάχα στους εαυτούς σας αλλά και στον Κλάιστ και στον Μπετόβεν.Αυτός είναι ο λόγος που σας κατηγορούμε για ανειλικρίνεια...

(Herman Hesse,Ο λύκος της Στέπας)